Ik ben moeder van 3 lieve, eigenwijze en vrolijke jongens (geboren in 2008, 2012 en 2014). Van te voren had ik me niet kunnen in denken wat een verandering een kindje in je leven is. Je leest erover maar dat is toch anders dan wanneer je werkelijk mamma bent. Vooral dat je in ene verantwoordelijk bent voor zo'n hummeltje 24/7! Daar moesten we echt even aan wennen.
Wanneer je voor het eerst gaat bevallen wordt er niet alleen een kindje geboren. Daarbij wordt er ook een moeder (en een vader!) geboren. Je kunt wel zeggen dat de geboorte van je eerste kindje de grootste transitie is die je als vrouw meemaakt.
En heel eerlijk? Ik vind het heus niet altijd even leuk en het is soms best pittig. Als kersverse moeder ben je al onder invloed van hormonen en iedereen iedereen geeft (ongevraagd) advies. Bij mijn eerste zoon was ik ook enorm onzeker over het of ik het wel goed deed, of het anders moest.
Ik moest echt groeien in mijn rol als moeder zijnde. En dan niet over hoe vaak hij in bad moest, hoe vaak hij moest eten enzo, nee, dat wist ik allemaal wel. Maar meer voor mezelf opkomen zodat ik ook voor mijn zoon kan opkomen, vooral dat gevoel was nieuw voor me.
En nu in totaal 3 zonen, weet ik wat een verschil het kan uitmaken dat je voor jezelf kan opkomen, de regie kan pakken en je eigen gevoel volgt. En ik zie hierdoor ook verschil in ze. Mijn jongste is er eentje die super zeker is, staat als een huis. Naar mijn idee doordat ik er ook 100% voor hem was in zijn eerste maanden, fysiek en psychisch.